7 κυβερνήσεις «ένοχες» για την απλυσιά και τη δίψα της Θεσσαλονίκης!
Του Κώστα Μπούρη
Όλες οι κυβερνήσεις, από τη δεκαετία του ’90 μέχρι και σήμερα, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, μοιράζονται την ευθύνη για την κατάντια της λειψυδρίας, της απλυσιάς και της δίψας των Θεσσαλονικέων. Και αυτό διότι το έργο του Αλιάκμονα έφτασε να καρκινοβατεί για τρίτη δεκαετία και πιθανότητα θα είναι ανεπαρκές, ακόμα και αν ολοκληρωθεί.
Για ακόμα μια φορά οι Θεσσαλονικείς έχουμε πέσει θύματα εμπαιγμού και δεν θα το καταλαβαίναμε αν δεν έσπαζε ο μοναδικός αγωγός υδροδότησης της πόλης από την Αραβησσό, που χρονολογείται από το 1976.
Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, η μητρόπολη των Βαλκανίων, όπως θέλουν να μας αποκαλούν, έμεινε από νερό εξαιτίας βλάβης και όλοι το νιώθουμε στο πετσί μας! Και δεν είναι η βλάβη που εκνευρίζει τον κάθε δημότη. Το θέμα είναι ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας με συνολικό πληθυσμό πάνω από 1,5 εκ. κατοίκους έχει μόνο μια βασική παροχή νερού χωρίς εφεδρική λύση σε περίπτωση βλάβης και σε αυτό σίγουρα δεν φταίνε οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ, όπως κάποιοι θα ήθελαν πολύ να κατηγορήσουν.
Η ανακοίνωση της ΕΥΑΘ που αφήνει πολλές αιχμές, εξηγεί ξεκάθαρα πως προέκυψε το πρόβλημα και αποκαλύπτει και την κατάντια του δικτύου (πρόβλημα για το οποίο οι υπεύθυνοι της εταιρίας επισημαίνουν διαχρονικά, αλλά ουδέποτε εισακούστηκαν)
Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή για να καταλάβουμε το δούλεμα που φάγαμε εδώ και δεκαετίες, εμείς οι Θεσσαλονίκης και στην υπόθεση του νερού!
Η Θεσσαλονίκη από το 1976 υδρεύεται από την Αραβησσό με έναν και μοναδικό αγωγό. Αυτόν που έσπασε! Χρόνια μετά, κάπου κοντά στο 1990 και ενώ οι ανάγκες της πόλης μεγάλωσαν, επισημάνθηκε από την ΕΥΑΘ η ανάγκη να βρεθεί άλλη μια παροχή νερού. Ήταν ο Αλιάκμονας!
Ωστόσο πέρασαν ακόμα πιο πολλά χρόνια μέχρι να πειστεί η τότε κυβέρνηση ότι πρέπει η Θεσσαλονίκη να σταματήσει να εξαρτάται από τα νερά της Αραβησσού και έτσι τελικά το 2003 εγκαινίασε το μεγάλο έργο του Αλιάκμονα, απ΄ όπου η πόλη παίρνει 150.000 κυβικά νερού ημερησίως! Έλα όμως που χρειάζεται περίπου 600.000 και έτσι η βασική παροχή νερού συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι εκείνη της Αραβησσού.
Έτσι λοιπόν η Θεσσαλονίκη, η πόλη του 1,5 εκ. κατοίκων, η μητρόπολη των Βαλκανίων, υδρεύεται ως ένα …χωριουδάκι από ουσιαστικά μια πηγή, με έναν σωλήνα και χωρίς καμία πρόβλεψη για εφεδρική λειτουργία αν σημειωθεί μεγάλη βλάβη, όπως και συνέβη!
Και αυτό γιατί; Επειδή όλοι περίμεναν να εγκριθεί η δεύτερη φάση του έργου του Αλιάκμονα, που όπως μαθαίνουμε 15 χρόνια μετά βρίσκεται ήδη υπό διαδικασία δημοπράτησης… Κάλιο αργά παρά ποτέ, λέει η παροιμία! Η δεύτερη φάση που κοστίζει 40 εκ. και θα δώσει άλλα 150.000 κυβικά νερού στη πόλη!
Με τους ρυθμούς που πάνε οι κυβερνήσεις μας η τρίτη και τελευταία φάση, που θα φέρει 600.000 κυβικά από το Αλιάκμονα θα εγκριθεί …όταν θα έχει στρέψει το ποτάμι!
Ευτυχώς που εμείς οι Θεσσαλονικείς έχουμε υψηλή την αίσθηση του χιούμορ και σήμερα από το πρωί ρωτούσαμε γελώντας ο ένας τον άλλον … «πόσο άπλυτος είσαι;», ενώ πηγαίναμε στα καφέ και παραγγέλναμε επίτηδες φρέντο εσπρέσο, γνωρίζοντας ότι οι μηχανές του καφέ δεν λειτουργούν χωρίς τρεχούμενο νερό ! Γελάμε με την κατάντια μας, ενώ μέσα μας βράζουμε για μια ακόμα αδικία που βιώνουμε ως κάτοικοι της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.