Η πιο… τρελή ιστορία από το σεισμό του 1978 είναι… δημοσιογραφική!
Σα σήμερα η πόλη ζούσε έναν εφιάλτη! Ο σεισμός του 1978 στοίχισε στη Θεσσαλονίκη σε ζωές, ζημιές και ψυχική ηρεμία. Γύρω από την τραγική είδηση του σεισμού μπλέχτηκαν χιλιάδες ιστορίες πόνου, ανησυχίας, πανικού ακόμη και έρωτα…
Ωστόσο, η πιο τρελή ιστορία είναι δημοσιογραφική…
Μού την διηγήθηκε ο πρωταγωνιστής της, ο πρύτανης της εν Θεσσαλονίκη δημοσιογραφίας Δημήτρης Γουσίδης!
Ο Γουσίδης ήταν (από) τότε διευθυντής του γραφείου Θεσσαλονίκης των “ΝΕΩΝ” και του “ΒΗΜΑΤΟΣ”. Ο ίδιος έμενε στο κέντρο, όπως πάντα άλλωστε. Μόλις αντιλήφθηκε την ισχυρή δόνηση κατέβηκε στο στέκι ενός φίλου του ταξιτζή και μαζί του κατέβασε την άρρωστη μάνα του για να την μεταφέρει σε συγγενικό σπίτι στην επαρχία.
Αμέσως μετά τηλεφώνησε σε έναν γνωστό του αστυνομικό και πήρε την πρώτη γεύση των ζημιών. Επικοινώνησε με την… “αρκούδα” τον αξέχαστο κολλητό του φωτορεπόρτερ Γιάννη Κυριακίδη για να πάνε στον τόπο της καταστροφής. Πριν όμως έκανε το εξής αμίμητο: πήρε από το γραφείο έναν πάκο παλιές φωτογραφίες. Πήγε στα κεντρικά του ΟΤΕ στην Καρόλου Ντιλ, στο γραφείο μετάδοσης φωτογραφιών και τις έδωσε στον υπάλληλο με την εντολή να αρχίσει τη μετάδοση προς τα γραφεία της Αθήνας. Την εποχή εκείνη αυτός, μαζί με τον αεροπορικό, ήταν ο μόνος τρόπος για να σταλούν οι φωτογραφίες στην Αθήνα. Υπήρχε όμως ένας κανονισμός: η αυστηρή προτεραιότητα. Όποιος πήγαινε πρώτος στο γραφείο του ΟΤΕ αυτός και έκανε την μετάδοση, ο επόμενος έπρεπε να περιμένει μέχρις ότου τελειώσει…
Ο τετραπέρατος Γουσίδης εξασφάλισε έτσι τη σειρά. Λίγες ώρες αργότερα αφού είχε βγάλει και εμφανίσει με την “Αρκούδα” τις φωτογραφίες από την Ιπποδρομίου, επέστρεφε στον ΟΤΕ. Μπήκε στο γραφείο μετάδοσης και με μία αστραπιαία κίνηση αντικατέστησε τον πάκο των παλιών φωτογραφιών με αυτές που μόλις είχε φέρει. Με μία χειρονομία όλο νόημα άφησε ένα πεντακοσάρικο στον χειριστή του μηχανήματος, ώστε να μην υπάρχει κάποια… ανατροπή…
Έξω από την πόρτα του γραφείου περίμεναν αλαφιασμένοι οι δημοσιογράφοι των άλλων αθηναϊκών εφημερίδων, που όμως δεν πρόλαβαν να στείλουν καμία φωτογραφία γιατί μέχρι να τελειώσουν οι πάκοι των “ΝΕΩΝ” τα φύλλα τους είχαν κλείσει. Φήμες λένε ότι για συναισθηματικούς λόγους και μόνο ο Γουσίδης έστειλε 2-3 φωτογραφίες στον Ριζοσπάστη, με τον οποίο τον συνέδεαν, όπως και με το ΚΚΕ άλλωστε, κάποιοι ψυχικοί δεσμοί…
Έτσι, ο σημερινός μελετητής των εφημερίδων διαπιστώνει ότι στις 21 Ιουνίου 1978 κυκλοφορούν κανονικά όλες οι αθηναϊκές εφημερίδες με πρωτοσέλιδο το ρεπορτάζ του πολύνεκρου σεισμού, ωστόσο μόνο δύο απ’ αυτές έχουν φωτογραφίες…
Φήμες λένε ότι το επεισόδιο αυτό έγινε αφορμή για να βαθύνει ακόμη περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στα γραφεία της Ελευθεροτυπίας και των “ΝΕΩΝ” και η αντιπαράθεση των διευθυντών τους να γίνει ακόμη πιο οξεία. Ο αείμνηστος Γιάννης Λιάπης πάντως ποτέ δεν παραδέχθηκε το… κάζο της ανταγωνίστριας εφημερίδας…
Ήταν βλέπετε η εποχή στην οποία η δημοσιογραφία ήταν πολύ ανταγωνιστική! Οι εφημερίδες ήταν πυλώνες γενικότερης στάσης ζωής και οι δημοσιογράφοι δεν ήταν στυγνοί επαγγελματίες αλλά φανατισμένοι και πιστοί στρατιώτες του “μαγαζιού” στο οποίο δούλευαν…
Άλλες εποχές, άλλα ήθη… Εμείς οι νεότεροι δημοσιογράφοι είμαστε ευτυχείς που τα γνωρίσαμε, έστω και στην φάση της δύσης τους…
Χρήστος Νικολαΐδης